Ameryka przedstawia plan podboju kosmosu

Tłumaczenie maszynowe. Oryginalny tekst jest dostępny w języku angielskim

SYDNEY - Ludzie walczyli na lądzie, wodzie i w powietrzu. Przestrzeń kosmiczna jest nową domeną działań wojennych, ale jest niezbędna w codziennym życiu. Od usług geolokalizacyjnych po bankowość, zakupy, komunikację, prognozy pogody, synchronizację czasu itp. nowoczesne społeczeństwa polegają na usługach świadczonych w przestrzeni kosmicznej. Jest więc oczywiste, że zachowanie swobody działania w przestrzeni kosmicznej, która jest inspirowana swobodą żeglugi na morzu, jest strategicznym priorytetem dla współczesnych narodów. Mając to na uwadze, Siły Kosmiczne Stanów Zjednoczonych, obecnie szósta gałąź amerykańskiej armii, niedawno ujawniły dokument szczegółowo opisujący cele swojej polityki. Chociaż nie ma precedensu dla konfliktu w przestrzeni kosmicznej, plan nakreśla wyraźne i elastyczne podejście do projekcji siły w kosmosie.

Najwyższy poziom

Sto pięćdziesiąt kilometrów nad poziomem morza atmosfera Ziemi staje się tak cienka, że poruszające się obiekty nie napotykają już oporu aerodynamicznego. Obszar ten znany jest jako niska orbita okołoziemska. Po przekroczeniu tego punktu ludzie mogą korzystać z orbitalnych lotów kosmicznych. Ten wymiar fizyczny ma trzy unikalne cechy. Po pierwsze, obiekty na niskiej orbicie okołoziemskiej poruszają się ze stałą, ogromną prędkością, okrążając całą planetę w zaledwie dziewięćdziesiąt minut. Po drugie, niemal próżnia kosmiczna pozwala na wysyłanie i odbieranie sygnałów przy minimalnych przeszkodach. Po trzecie, orbitalne loty kosmiczne zapewniają możliwość prowadzenia nadzoru na całym świecie bez wkraczania na obce terytorium.

To, co jest fizycznie i technicznie możliwe, zmienia się całkowicie po wejściu na niską orbitę okołoziemską, a gdy zmieniają się możliwości, muszą się również zmienić zasady zaangażowania. Bardziej niż gdziekolwiek indziej, działania w fizycznej przestrzeni kosmicznej zależą od sieci telekomunikacyjnych, które składają się z węzłów i łączy. Węzłami sieci są satelity w przestrzeni kosmicznej, a także zasoby na ziemi, w tym miejsca startu, centra kontroli, stacje śledzenia i anteny. Łącza to ścieżki transmisji, które łączą węzły. Po zsynchronizowaniu te sieci kosmiczne stają się potężnymi narzędziami wojskowymi, wspomagając systemy ostrzegania przed rakietami, prowadząc nadzór nad przeciwnikami i dostarczając dane do bezzałogowych systemów broni powietrznej, takich jak drony i inteligentne bomby.

Zalety te są jednak osłabiane przez szereg słabych punktów. Satelity mogą obserwować większość powierzchni Ziemi, ale same są narażone na naziemną broń antysatelitarną. Ponadto ścieżki sygnałowe, na których opierają się sieci, są podatne na zagłuszanie i zakłócanie. Co gorsza. Obie te technologie są stosunkowo tanie do zdobycia i stanowią asymetryczne zagrożenie dla interesów krajów zajmujących się przestrzenią kosmiczną. Uszkadzając węzły lub zakłócając transmisje, przeciwnik może zneutralizować aktywa kosmiczne państwa posiadającego przewagę technologiczną.

Ochrona nieba

Zadaniem Sił Kosmicznych Stanów Zjednoczonych jest obrona Ameryki przed takimi zagrożeniami. W dokumencie strategicznym opublikowanym w 2020 r. misja ta została wyrażona w kategoriach trzech "podstawowych obowiązków": zachowania amerykańskiej swobody działania w kosmosie, umożliwienia wspólnej śmiertelności i skuteczności między oddziałami wojskowymi oraz zapewnienia przywództwa wojskowego z niezależnymi opcjami. Siły Kosmiczne USA mają na celu wzmocnienie amerykańskiej "narodowej siły kosmicznej", którą definiują jako "całość zdolności narodu do wykorzystywania domeny kosmicznej w dążeniu do dobrobytu i bezpieczeństwa". Innymi słowy, doktryna kosmiczna ma na celu rozszerzenie amerykańskiej hegemonii w kosmosie. Wzywa ona do uznania przestrzeni kosmicznej za niezależną "domenę działań wojennych", która może być również wykorzystywana jako uzupełnienie sił powietrznych, lądowych i morskich w celu osiągnięcia celów geopolitycznych. US Space Force argumentuje, że osiągając te cele, Waszyngton może utrzymać stabilny i swobodnie dostępny porządek kosmiczny.

Wszystkie ważne obszary ludzkiej działalności podlegają wojnie, a dokładna forma, jaką przybierają działania wojenne, jest kształtowana przez cechy fizycznej przestrzeni walki. Sama siła kosmiczna ma aspekty militarne, informacyjne, ekonomiczne i dyplomatyczne. Doktryna Sił Kosmicznych koncentruje się jednak na dynamice i zastosowaniach militarnej i informacyjnej siły kosmicznej. Przemoc fizyczna, choć nie jest nieobecna, ma mniejsze znaczenie dla projekcji siły kosmicznej niż w innych domenach. W dającej się przewidzieć przyszłości Siły Kosmiczne USA będą raczej zaangażowane w zbieranie i interpretowanie informacji przed przekazaniem ich w górę, w dół i w poprzek łańcucha dowodzenia oraz do innych departamentów wojskowych. Biorąc pod uwagę brak jakichkolwiek bezpośrednich danych sensorycznych, Siły Kosmiczne USA muszą wykorzystywać dane do tworzenia mentalnego obrazu fizycznej przestrzeni walki.

Tak więc, chociaż nie zobaczymy walk w kosmosie z użyciem laserów i statków kosmicznych, ofensywne wykorzystanie systemów informatycznych ma znaczny potencjał przymusu. Zakłócając przepływ informacji, bojownik może potencjalnie uniemożliwić państwu obronę przed fizycznymi atakami. Groźba użycia takich systemów mogłaby również zniechęcić przeciwników do ingerowania w amerykańskie sieci kosmiczne w obawie przed sprowokowaniem kontrdziałania. Jednak, jak zauważa doktryna amerykańskich sił kosmicznych, maksymalizacja amerykańskiej potęgi kosmicznej w stosunku do innych krajów może nie być idealnym rozwiązaniem. Inne kraje będą chciały utrzymać względną projekcję siły w przestrzeni kosmicznej, aby móc monitorować wydarzenia. Tak więc, im większy amerykański ślad w kosmosie, tym bardziej inne narody będą czuły się zmuszone do zaangażowania się.

Niezależnie jednak od tego, czy dane państwo prowadzi działalność w kosmosie, czy też nie, zdolność do projekcji siły w przestrzeni kosmicznej będzie miała znaczący wpływ na sposób, w jaki zachowują się rządy. Legalne możliwości przelotu oferowane przez przestrzeń kosmiczną mają ogromną wartość strategiczną. Z orbity satelita może uzyskiwać informacje o wydarzeniach we wrogim kraju i reagować na nie bez konieczności fizycznej obecności lub wywoływania wrogich reakcji.

Państwa rozważające wrogie działania muszą również zmodyfikować swoje zachowanie lub poświęcić zasoby, aby je ukryć. Ponadto satelity obserwacyjne umieszczone na orbicie geosynchronicznej mogą stale monitorować określoną część powierzchni Ziemi, zapobiegając niespodziewanym atakom rakietowym lub innym wrogim działaniom. Satelitom na orbicie łatwiej jest również monitorować inne satelity, ponieważ ich linia wzroku nie jest zasłaniana przez zjawiska atmosferyczne. Wszystko to sprawia, że przestrzeń kosmiczna jest prawdziwie niezależną domeną działań wojennych. I choć Siły Kosmiczne Stanów Zjednoczonych spotkały się z kontrowersjami ze strony opinii publicznej, jako odrębna gałąź wojskowa są one absolutnie niezbędne.

Ostatnia część amerykańskiej doktryny odnosi się do kultury organizacyjnej Sił Kosmicznych, podkreślając znaczenie skalkulowanego podejmowania ryzyka, uczenia się na błędach i gotowości bojowej. Fakt, że specjaliści ds. danych w Siłach Kosmicznych USA w niewielkim stopniu przypominają żołnierzy kosmicznych z filmów science fiction, nie powinien umniejszać funkcji, jaką pełnią. W gruncie rzeczy są oni żołnierzami, którzy muszą przechytrzyć wrogów i zapewnić sobie zwycięstwo, jeśli inne środki odstraszające zawiodą. Tak więc, chociaż umiejętności techniczne są niezbędne, muszą być uzupełnione wyrafinowanym zrozumieniem natury wojny.

Skok w ciemność

Ogólnie rzecz biorąc, koncepcja potęgi kosmicznej jest przydatna w wyjaśnianiu możliwości kosmicznych, ale polityka kosmiczna musi również uwzględniać realia geopolityczne. Orbitalne loty kosmiczne nie są już przywilejem globalnych supermocarstw, a doktryna zakorzeniona w amerykańskim exceptionalizmie może nie spotkać się z otwartą międzynarodową publicznością. Co więcej, utworzenie niezależnego oddziału wojskowego z "kulturą wojenną" może posłużyć do popchnięcia amerykańskiej polityki kosmicznej w kierunku militarystycznym. Jeśli już, to tylko zmotywuje to rywalizujące potęgi, takie jak Chiny i Rosja, do rozszerzenia własnych zdolności kosmicznych. Przykładowo, Chiny starają się przedstawić wizję alternatywną do globalnego porządku kierowanego przez USA, a eksploracja kosmosu jest jedną z części tej strategii. Wydany przez Waszyngton w 2011 r. zakaz chińsko-amerykańskiej współpracy w dziedzinie lotnictwa i kosmonautyki, który powstał z powodu sporów dotyczących własności intelektualnej, w niewielkim stopniu spowolnił program kosmiczny Pekinu. Kraj ten był w stanie stworzyć własny odpowiednik GPS, znany jako BeiDou, a w 2019 r. był w stanie wylądować własną sondą po drugiej stronie Księżyca w celu zebrania próbek geologicznych.

Ponadto Pekin i Moskwa ogłosiły niedawno wspólny plan budowy księżycowej bazy badawczej. Chociaż plany te nie mają charakteru wojennego, szybki postęp Pekinu w dziedzinie lotów kosmicznych, napędzany rosnącą potęgą gospodarczą, jest powodem do niepokoju w Waszyngtonie. Ale nawet jeśli Chiny nie będą w stanie dorównać możliwościom USA w zakresie lotów kosmicznych, samo podniesienie kosztów amerykańskiego programu kosmicznego może być wystarczające. Opcje ofensywne, takie jak broń antysatelitarna, są znacznie łatwiejsze do zdobycia niż opcje defensywne i są w zasięgu mniejszych państw. Udany test broni antysatelitarnej przeprowadzony przez Pekin w 2007 roku na zbędnym satelicie pogodowym pokazał, że Chiny już rozwinęły takie możliwości. Rosja opracowała również montowaną na ciężarówkach broń laserową, znaną jako "Perevsets", która może rzekomo "oślepiać" wrogie satelity, czyniąc ich zdolności obserwacyjne i rozpoznawcze bezużytecznymi. Przewaga w przestrzeni kosmicznej może zatem nie wystarczyć Stanom Zjednoczonym do zneutralizowania naziemnych zagrożeń dla ich sieci satelitarnej. Jest prawdopodobne, że z czasem będziemy świadkami powiększania się arsenału broni kosmicznej.

Wreszcie, globalny wymiar orbitalnych lotów kosmicznych oznacza, że zarządzanie niektórymi problemami będzie wymagało współpracy. Orbitalne przestrzenie kosmiczne, takie jak niska orbita okołoziemska i orbita geosynchroniczna, stają się coraz bardziej zatłoczone z powodu mnożenia się satelitów. Dla porównania, obecnie na naszej planecie krąży ponad 6000 satelitów, a liczba ta ma wzrosnąć ponad dwukrotnie w ciągu najbliższych siedmiu lat. Niektóre globalne organizacje, takie jak Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny, już pomagają przydzielać i regulować miejsca na orbicie geosynchronicznej, ale w miarę jak przestrzeń kosmiczna staje się coraz bardziej zatłoczona, potrzebna będzie większa komunikacja i współpraca w celu zarządzania ruchem kosmicznym. Tak jak mamy ubezpieczenia, taryfy, prawa, operacje poszukiwawcze i ratownicze itp. regulujące ruch żeglugowy na Ziemi, podobne instytucje będą musiały zostać utworzone w przestrzeni kosmicznej.

Zwiększone wykorzystanie przestrzeni kosmicznej wiąże się również z gromadzeniem się śmieci orbitalnych, które mogą uszkadzać i niszczyć zasoby kosmiczne oraz stwarzać znaczne ryzyko dla przyszłych lotów kosmicznych. Na przykład chiński test broni antysatelitarnej w 2007 r. zwiększył ilość kosmicznych śmieci na niskiej orbicie okołoziemskiej o 25 procent; nikt nie zamierza powtarzać takich prowokacyjnych działań w obecnym klimacie geopolitycznym. Dlatego też, o ile Waszyngton nie jest przygotowany do samodzielnego rozwiązywania każdego problemu, konieczny będzie pewien stopień współpracy.

Podsumowując, podstawowa natura działań wojennych pozostaje niezmienna, ale dokładna forma, jaką przybierze w przyszłości, nie może być w pełni znana. Niemniej jednak, doktryna siły kosmicznej zapewnia Siłom Kosmicznym USA fundamentalne podejście do ochrony amerykańskich interesów kosmicznych, jednocześnie pozostawiając miejsce na wnioski zdobyte dzięki doświadczeniu. Z czasem nowe technologie kosmiczne mogą podważyć obecne założenia; nowe technologie naziemne mogą całkowicie zdezaktualizować doktrynę. Alternatywnie, skuteczna dyplomacja może zapobiec eskalacji rywalizacji w przestrzeni kosmicznej do punktu wojny. Tak czy inaczej, militaryzacja przestrzeni kosmicznej będzie stanowić wiele wyzwań. Zdolność do adaptacji będzie kluczowa, ponieważ podczas gdy natura wojny pozostaje taka sama, jej formy stale się zmieniają.

Antony Murrell

Obejrzyj na YouTube

Zdjęcia

1. Wystrzeliwanie satelitów w kosmos - USSF
2. AEHF-6 Launch - USSF
3. Satelita SBIRS GEO-5 wchodzi do komory próżniowej w zakładzie produkcyjnym Lockheed Martin w Sunnyvale w Kalifornii, aby rozpocząć testy próżni termicznej. USSF

"Pojawienie się informacji wizualnych Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych (DoD) nie oznacza ani nie stanowi poparcia DoD".

Referencje

- "Wojna kosmiczna w XXI wieku: Arming the Heavens", autorstwa Joan Johnson-Freese (Routledge, 2017).

- "Spacepower: Doctrine for the Space Forces" (Siły Kosmiczne Stanów Zjednoczonych, sierpień 2020 r.)

- "Chiny i Indie rzucają wyzwanie staremu duopolowi, aby stworzyć nowy porządek kosmiczny" (ABC News, marzec 2021) https://www.abc.net.au/news/2021-03-20/china-india-elon-musk-space-race/100013440

- "Siły kosmiczne Donalda Trumpa wystartowały, oznaczając pierwszą nową służbę wojskową USA od 1947 r." (ABC News, grudzień 2019 r.) https://www.abc.net.au/news/2019-12-21/donald-trump-officially-launches-space-force/11821384

- "Siły kosmiczne: Wewnątrz najnowszej amerykańskiej gałęzi wojskowej" (TIME, lipiec 2020) https://www.youtube.com/watch?v=hmSdl4yheeg

- "Kto jest właścicielem naszej orbity: Ile satelitów znajduje się w kosmosie?" (Światowe Forum Ekonomiczne, październik 2020 r.) https://www.weforum.org/agenda/2020/10/visualizing-easrth-satellites-sapce-spacex/

- "Siły kosmiczne przedstawiają "Spacepower", swój plan podboju kosmosu" (Gizmodo, sierpień 2020 r.) https://gizmodo.com/the-space-force-unveils-spacepower-its-plan-to-conquer-1844689378

- "Dlaczego określenie granicy przestrzeni kosmicznej może mieć kluczowe znaczenie dla przyszłości lotów kosmicznych" (The Verge, grudzień 2018) https://www.theverge.com/2018/12/13/18130973/space-karman-line-definition-boundary-atmosphere-astronauts

- "Issue briefs: Zagłuszanie satelitów" (CSIS, kwiecień 2019 r.) https://ontheradar.csis.org/issue-briefs/satellite-jamming/

- "Rosja i Chiny zbudują księżycową stację kosmiczną" (BBC News, marzec 2021) https://www.bbc.com/news/world-asia-china-56342311

- 'Peresvet: Rosyjski mobilny system laserowy do oślepiania satelitów wroga" (The Space Review, czerwiec 2020) https://www.thespacereview.com/article/3967/1